મહાકાવ્ય – હમીરજી ગોહિલ સર્ગ-૩ મિજબાનીના.અંશો
‘આ જેવો વર લાડકો કદિ ય તેં જોયો હતો – બેન ! શું ?’
‘જો જો ! ખડ્ગ સુનેરી એ કર મહીં કેવું દિસે છે રૂડું ?’
‘ઓહો ! અશ્વ કુદી રહ્યો પણ જરી આ સ્વાર ના ના ડગે !’
‘આહા ! એ મુખતેજથી શશી અને ઝાંખી મશાલો બને !’
‘ચંદાબેન તણો જ આ કર ગ્રહે ! કેવું બને તો – સખિ ?’
‘કોઈ વેગડભાઈને કહી શકે એ ગોળ ખાવા અહીં ?’
‘રે ! એ ભીલ ઠર્યો અને રજપૂતી ટેકી દિસે વીર આ !’
‘ચંદાને પણ ભીલડી ગણીશ ના” “એ કોઈ દેવી મહા !’
‘કિંતુ આ રજપૂત યુદ્ધ કરવા જાતો – સૂણ્યું મેં નકી !’
‘શું આ ઉછળતું જ પુષ્પ મરવા જાશે ? અરેરે ! સખિ !’
‘તો એ આ વ્યવિશાલનું કહીશ હું ચંદાની માતા કને !’
‘છે તો કૈં જ થવું નહીં !” “નિરખી આ છોને જરા તોય લે !’
‘કોઈ કાયર સાથ લાખ વરસો સ્વર્ગે ય જીવ્યા થકી !’
‘મ્હોટું ભાગ્ય સુવીરની કરલતા પૂરી ક્ષણે સ્પર્શવી !’
‘ચંદા પાસ રહી શીખેલ દિસ તું વાતો વડી બોલવી !’
‘બાઈ ! સૌ હરિએ લખેલ બનશે ! આ જોઈ લે તો જરી !
– કલાપી
